مشاعره با حرف الف ( آ ) شماره ی 1

آشفته دلان را هوس خواب نباشد

شوری که به دریاست به مرداب نباشد 

(مهدی سهیلی )

آسودگی کنج قفسی کرد تلافی 

یک چند اگر زحمت پرواز کشیدیم

(صائب تبریزی)

آنان که به گار برند هوس را 

ای کاش نمایند به ما راه قفس را 

(عاشق اصفهانی ) 

آن که در آئینه دارد بوسه را از خود دریغ

کی به عشق واگذارد اختیار بوسه را 

(صائب تبریزی)

آتش افسرده ای از کاروان مانده ام 

همرهان رفته خاکستر نشینم کرده اند

(واهب اصفهانی)

آرزو دارم که یک روز آورم بی غم بسر 

ای فلک امروز محنت های فردا می کشم

(قیدی کرمانی)

آن که سهوا هم رقیبم را نمی آرد به یاد 

بهر آزار دلم عمدا برد نام رقیب

(ابولقاسم حالت)

آنچنان با یاد نامت برده ام خود را ز یاد 

کز فراموشی نمی آید به یادم نام خویش 

(بابافغانی شیرازی)

از دفتر وصال تو چون طفل خودنما

یک حرف خوانده ایم و صدجا نوشته ایم

(شکیبی اصفهانی)

آن چه بی روی تو منظور داشته ام 

آستینی است که بر دیده ی تر داشته ام

(مفیدی)

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟

(شهریار)

آمد به پرسش من و دردم فزود و رفت

صبری که من نداشتم آن هم ربود و رفت

(شرف قزوینی)

آن روز که تعلیم تو می کرد معلم 

بر لوح تو ننوشت مگر حرف وفا را 

(هلالی جغتایی)

آن که ما سرگشته ی اوئیم در دل بوده است

دوری ما غافلان از قرب منزل بوده است 

(صائب تبریزی) 

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم 

بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم 

(رهی معیری)