مشاعره با حرف الف ( آ ) شماره ی 2

آن لاله رخ که سوخت دل من به داغ او 

روشن بود همیشه چراغ او

(رمضان فنائی ) 

این می کشدم دور ز کویت چو بمیرم 

کز مردن من غیر رساند خبر آن جا 

(هاتف اصفهانی) 

آن نه شبنم بود در ایام لیلی صباح 

آسمان شب تا سحر بر حال مجنون می گریست 

(هلالی جغتایی) 

آن که می گوید قیامت بر نمی خیزد کجاست؟

تا در آن مژگان تماشای صف م کند ؟ 

(صائب)

آتشم بر جان و بر لب خنده بود از شرم غیر 

بی تو ای گل گاه پنهان گاه پنهان سوختم 

(رهی معیری) 

آن که با هجران به امید وصالش ساختم 

در کنارش ز آتش شرم تمنا سوختم 

(هادی رنجی )

آن دم که دل به عشق دهی خوش دمی بود 

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست 

(حافظ)

آفتاب روز م بیشتر می سوزدش 

هر که اینجا درد و داغ عشق کمتر می کشد 

(صائب)

آن که از چشم تو افکند مرا بی تقصیر 

چشم دارم به همین درد گرفتار شود 

(صائب ) 

آخر مهر و محبت نه همین سوختن است 

تا چه ها بر سر خاکستر پروانه رود

(ذوقی اردستانی ) 

آن حبابم من که در دریای توفانزای عمر

تکیه گاه خویش را موج خروشان می کنم 

(عبدالله الفت)

آن دل که پریشان شود از ناله ی بلبل

بر دامنش آویز که با وی خبری هست 

(عرفی شیرازی)

آب را قول تو با آتش اگر جمع کند

نتواند که کند عشق و شکیبائی را 

(سعدی شیرازی ) 

آن شب که ترا با دیگری دیدم و رفتم 

چون مرغ شب از داغ تو نالیدم و رفتم

(ابولحسن ورزی) 

آن دشمنی که دوست نگردد دل من است 

آن عقده ای که حل نشود مشکل من است 

(پژمان بختیاری)